خلاصه درس اول پیام های آسمان نهم

خلاصه درس اول پیام های آسمان نهم

متن خلاصه درس اول پیام های آسمان نهم – تو را چگونه بشناسم

توانایی های انسان محدود است و به همین دلیل، نمی تواند خداوند نامحدود را به طور کامل بشناسد و فقط به اندازه توان و درک خودش می تواند به شناخت خدا دست یابد.

رسول اکرم (ص) می فرماید : «ما عَرَفناکَ حَقّ مَعرِفَتِک : آن چنان که شایسته معرفت توست، تو را نشناختیم.»

دو راه شناخت صفات خداوند عبارتند از : 

1. تفکر در کتاب آسمانی (قرآن)
2. تفکر در کتاب خلقت (جهان هستی)

1- تفکر در کتاب آسمانی

بهترین راه برای شناخت صفات خدا مراجعه به سخن خود او است؛ زیرا توصیف خداوند از خود، توصیفی دقیق و بی نقص است. از آیات قرآن می آموزیم که :

إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ وَمَا يَخْفَىٰ خداوند بر همه چیز آگاه است.

وَهُوَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ : او بسیار آمرزنده و دوستدار بندگانش است.  خداوند مهرورزی بر بندگان را بر خود واجب کرده و خود را دوستدار آنان نامیده است.

وَمَنْ يُشَاقِّ اللَّهَ فَإِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ خداوند مجارات کننده است و کسانی را که به مبارزه با حق برخیزند و از گناه و سرکشی دست برندارند از رحمتش محروم و به عذابی دردناک گرفتار می کند.

إِنَّ اللَّهَ لَا يَظْلِمُ النَّاسَ شَيْئًا وَلَٰكِنَّ النَّاسَ أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ خداوند ظلم نمی کند؛ انسان ها با گناهان و خطاهایشان به خود ظلم می کنند.

إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ پذیرندۀ توبۀ بندگان است.

مَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيَجْعَلَ عَلَيْكُمْ مِنْ حَرَجٍ وَلَٰكِنْ يُرِيدُ لِيُطَهِّرَكُمْ وَلِيُتِمَّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكُمْ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ  خداوند با احکام و قوانینش قصد سخت گرفتن بر بندگانش را ندارد، بلکه برای هدایت انسان به سمت سعادت و خوشبختی و جلوگیری از گمراهی، قوانین را قرار داده است.

2- تفکر در کتاب خلقت : 

یعنی از طریق آثار و نشانه های خداوند که در سراسر جهان آفرینش متجلی است و به ویژگی های او پی ببریم.

برگ درختان سبز، در نظر هوشیار          هر ورقش، دفتری است، معرفت کردگار

هر قدر علم و دانش ما افزایش می یابد، بیشتر از گذشته آثار علم و قدرت او را در جهان در می یابیم و در برابر این همه عظمت، به شگفتی می آییم.

نکته:

1. هر کمال و خوبی که مخلوقات دارند، از خالق دریافت کرده اند و کسی می تواند کمال و خوبی را به دیگری دهد که خود آن را دارا باشد. بنابراین خداوند سرچشمۀ همۀ خوبی ها و کمالات است.
2. صفاتی که از مخلوق بودن و محدود بودن موجودات سرچشمه می گیرد و نوعی نقص و کاستی است، مثل جهل، ظلم، ضعف و جسمانی بودن؛ در خداوند نیست؛ زیرا او مخلوق و محدود نیست و کامل و بی نقص است و نمی تواند دارای چنین صفاتی باشد.

«حمد»، یعنی «ستایش»؛ وقتی می گوییم «الحمدالله»، می خواهیم بگوییم : «هر ستایش برای خداست.» و کسی و چیزی قابل ستایش است که کمالات و زیبایی هایی در او باشد و خداوند همۀ خوبی ها و زیبایی ها را داراست؛ پس ستایش حقیقی و حمد واقعی از آن اوست.

«تسبیح» یعنی : «پاک و منزه دانستن»؛ وقتی می گوییم «سبحان الله»، می خواهیم بگوییم: «خداوند از هر نقص و عیبی، منزه است.» یعنی آن نقص هایی که در سایر موجودات است در خداوند نیست و او کامل و بی نقص است.